Kulturotwórcza funkcja gier.
Społeczny i naukowy status ludologii
 

Zaloguj się
 


Zgłoszenie udziału


EN  


Ogólne zasady przygotowywania artykułów
Wytyczne czasopisma Homo Ludens (numer drugi)
 
            Artykuł powinien obejmować maksymalnie 8-10 stron autorskich, czyli od 14,4 tys. do 18 tys. znaków (ze spacjami) czcionką Times New Roman o rozmiarze 12, zgodnie z poniższymi wytycznymi. Do tekstu należy załączyć bibliografię (zob. s. 4-6 niniejszego opracowania), informacje o autorze oraz streszczenie w języku polskim i angielskim (zob. pkt 8-10 poniżej).
 
1.      Marginesy przy formacie strony A4:
·        Górny: 2,5 cm;
·        Dolny: 2,5 cm;
·        Lewy: 2,5 cm;
·        Prawy: 2,5 cm.
 
2.      Odstęp między wierszami (interlinia): 1,5 wiersza.
 
3.      W wyliczeniach kolejne podpunkty prosimy zaczynać kropkami (·) lub cyframi arabskimi, małą literą, ze średnikiem na końcu. Możliwe jest także rozpoczynanie podpunktów wielką literą i kończenie kropką, zwłaszcza w wyliczeniu dłuższym, zawierającym więcej treści. (Tak czy inaczej, każde wyliczenie kończy się kropką). Dla podpunktów w ramach numerowania proponujemy postać: a), b), c) itd. Przykłady:
 
Grzegorz Trębicki wyróżnia dwie zasadnicze odmiany fantasy:
·        bohaterską;
·        epicką.
 
Oto jeden z możliwych podziałów dyscyplin sportowych:
1.      wykorzystujące piłkę:
a)      piłka nożna;
b)      piłka ręczna;
c)      piłka koszykowa;
d)      piłka wodna;
e)      inne;
2.      niewykorzystujące piłki.
 
4.      Wymiary tabel, wykresów, rysunków itp. (wyłącznie w odcieniach szarości) nie mogą przekraczać 12,4 cm szerokości i 19,26 cm wysokości. Elementy takie należy umieścić w tekście artykułu w formie elektronicznej. Prosimy również o ich dodatkowe przesłanie w osobnych plikach – w rozdzielczości nie mniejszej niż 300 DPI, format EPS, PDF, JPG, TIFF.
 
5.      W celu wyróżnienia istotnych partii tekstu:
·        podkreśleń („gra”) i kursywy („gra”) prosimy nie używać;
·        można używać wytłuszczenia („gra”), ale tylko w wypadku kluczowych miejsc artykułu, szczególnie istotnych słów i fraz.
Kursywą zapisujemy tytuły książek, filmów, czasopism itp., a także słowa i frazy wyraźnie obce, np. de facto, science-fiction, seduction community.
 
6.      Przypisy dolne numerujemy automatycznie, przestrzegając poniższych zasad:
·        przypisy rozpoczynają się od wielkiej litery;
·        każdy przypis zakończony jest kropką.
 
7.      Prosimy używać polskich skrótów i oznaczeń: „cyt. za” (przy cytacie, który przytaczamy za innym autorem), „za” (przy parafrazie, którą przytaczamy za innym autorem), „dz. cyt.”, „tamże” itd.
 
8.      Dłuższe cytaty wyróżniamy zmniejszoną czcionką (rozmiar 10), pozostawiając jednocześnie pusty wers na początku i końcu cytatu.
 
Kartezjusz swój list rozpoczął takimi słowami:
 
Propozycja nowego języka ciekawszą zdała mi się na początku, niż gdy się jej przyjrzałem z bliska; albowiem dwóch tylko rzeczy trzeba się nauczyć we wszystkich językach, mianowicie znaczenia słów i gramatyki.
 
Uwagi Descartes'a jednoznacznie wskazują, że nie był zachwycony projektem.
 
W przypadku wystąpienia cytatów (tj. „cytatu w cytacie”) stosujemy podwójne nawiasy trójkątne w charakterze cudzysłowów dla cytatu niższego rzędu.
 
„Wtedy Bóg rzekł: «Niechaj się stanie światłość!». I stała się światłość”.
 
9.      Informacje o autorze należy umieścić po wykazie literatury. Oto przykładowe noty o autorach:
 
mgr Jan Kowalski, lingwista stosowany, doktorant w Instytucie Lingwistyki Stosowanej, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza, Poznań, jan.kowalski@amu.edu.pl
 
dr Janina Kaczmarek, kulturoznawca, adiunkt w Instytucie Kulturoznawstwa, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza, Poznań, janina.kaczmarek@amu.edu.pl
 
10.  Streszczenie w języku polskim (60-100 słów) należy umieścić po informacjach o autorze.
 
11.  Streszczenie w języku angielskim (60-100 słów) należy umieścić po streszczeniu w języku polskim.
 
12.  Artykuły, które nie będą respektowały powyższych wytycznych – a także teksty zawierające inne istotne braki – mogą zostać odrzucone lub zwrócone do korekty autorskiej jeszcze przed recenzją zewnętrzną.
 
13.  Warunkiem dopuszczenia tekstów do druku jest pozytywna opinia recenzenta zewnętrznego.
 

Zasady sporządzania odwołań bibliograficznych i bibliografii końcowej
 
            Za najbardziej użyteczny uznaliśmy model zapisu bibliograficznego stosowany przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (American Psychological Association – APA); on też stanowi podstawę niniejszego opracowania. W niektórych wypadkach pojawiają się jednak drobne modyfikacje, dlatego wszystkich Państwa prosimy o uważną lekturę całego tekstu. W razie wątpliwości zachęcamy do kontaktu z redakcją.
            Zastosowanie w artykule opisanego tu stylu bibliograficznego jest jednym z warunków publikacji. Tekst, który nie będzie spełniał wskazanych wymogów, może zostać odesłany do autora z prośbą o wprowadzenie potrzebnych poprawek.
 
Odwołania bibliograficzne w tekście głównym
 
            Prosimy nie podawać danych bibliograficznych w przypisach. Odwołaniom do literatury powinny służyć wstawki nawiasowe w tekście głównym (można je też umieścić w przypisie dolnym, gdy podajemy kilka źródeł – jak poniżej w przedostatnim przykładzie). Zawierają one nazwisko autora i datę, a w razie potrzeby także numer strony lub stron. Oto przykłady różnych sposobów zapisu:
 
Postać wampira doczekała się nawet swej symbolicznej biografii (Janion, 2002).
 
O późnym średniowieczu pisał także Johan Huizinga (1992).
 
Można się spotkać także z innym poglądem: „Gry nie są tylko dla dzieci” (Smith, 2009, s. 44-46).
 
Zacytujmy fragment Milczenia owiec Thomasa Harrisa (1990): „Kiedy siada z powrotem na krześle, nie potrafi sobie przypomnieć, którą książkę czytał” (s. 30). Co więcej, Crawford po przerwanej lekturze „Dotyka ich [książek – N.N.] po kolei, żeby odnaleźć tę, która jest ciepła” (tamże).
 
W obecnej pracy nie będziemy się zajmować psychologicznym ujęciem narracji. (Odsyłamy jednak dociekliwego czytelnika do następujących prac: Trzebiński, 1992, 2002; de Barbaro, Janusz, Gdowska, 2008).
 
Kowalski przeprowadził eksperyment, w którym wykazał, jak ważne mogą być gry i zabawy dla rozwoju pewnych części kory mózgowej małego dziecka (Kowalski, 2009). Z kolei Nowak...
 
            W tego rodzaju odwołaniach bibliograficznych nie ma potrzeby rozróżniania między redaktorem i autorem (por. przykład przedostatni, w którym dwie ostatnie publikacje to prace zbiorowe). Gdy w ramach cytatu ma się znaleźć dopisek osoby cytującej, proponujemy zapis taki, jak w przykładzie trzecim: „[dopisana treść – inicjały przytaczającego]”. Kiedy w tekście parafrazowane są poglądy innych badaczy, prosimy o postępowanie zgodnie z ostatnim przykładem – odwołanie nawiasowe będzie wtedy wyraźnie sygnalizować miejsce, w którym kończy się parafraza.
 
            Zapis odwołań do prac, które mają wielu autorów, pokazują przykłady:
·        dwójka autorów: „(Dudek, Pankalla, 2008)”;
·        od trzech do pięciu autorów: przy pierwszym odniesieniu wszystkie nazwiska: „(Adamski, Bandowska, Czubaj, Drohacz, 2005)”, przy kolejnych tylko pierwsze z dopiskiem „i in.”: „(Adamski i in., 2005)”;
·        więcej niż pięciu autorów: „(Faryzel i in., 1993)”.
 
            Kilka innych zasad, o których przestrzeganie prosimy:
·        kiedy w bibliografii występuje kilka pozycji danego autora drukowanych w tym samym roku, do daty dodajemy litery, np. „Eco, 1972a” i „Eco, 1972b”;
·        jeżeli dwa odwołania nawiasowe do tej samej pozycji następują bezpośrednio po sobie, w drugim wystarczy podać „tamże, numer strony”, (gdy strona jest identyczna – po prostu „tamże”; por. powyższy przykład dotyczący Milczenia owiec);
·        Jeśli odwołujemy się do określonego miejsca w ramach danej publikacji, to przy cytowaniu numer strony jest niezbędny. Natomiast przy parafrazowaniu czy streszczaniu cudzych poglądów – bardzo pożądany, choć nie konieczny.
 
 
Bibliografia końcowa
 
            W tej części umieściliśmy wzory i przykłady zapisu bibliograficznego dla źródeł różnego typu. Jeśli to tylko możliwe, w opisie bibliograficznym powinny się znaleźć wszystkie informacje wskazane niżej.
            Prosimy pamiętać, że w bibliografii końcowej kursywą wyróżniamy tytuły książek i periodyków, ale nie artykułów.
 
Praca autorska
Nazwisko autora, inicjał/-y imion (rok). Tytuł książki. Tłumacz. Miejsce wydania: wydawnictwo.
Huizinga, J. (1992). Jesień średniowiecza (tłum. T. Brzostowski). Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy.
 
Praca zbiorowa
Nazwisko redaktora, inicjał/-y imion (rok) (red.). Tytuł książki. Tłumacz. Miejsce wydania: wydawnictwo.
Dudek, Z., Pankalla, A. (2008). Psychologia kultury. Warszawa: Eneteia.
Janusz, B., Gdowska, K., de Barbaro, B. (2008). (red.). Narracja. Teoria i praktyka. Kraków: Wydawnictwo UJ.
 
Artykuł w czasopiśmie lub innym periodyku
Nazwisko autora, inicjał/-y imion (rok). Tytuł tekstu. Tytuł Czasopisma, Rocznik(numer), numery stron tekstu.
Chmielnicka-Kuter, E. (2004a). Gry fabularne w badaniach psychologicznych. Polskie Forum Psychologiczne, 9(2), 124-138.
 
Artykuł z dziennika
Nazwisko autora, inicjał/-y imion (dzień, miesiąc, rok). Tytuł tekstu. Tytuł Czasopisma, Rocznik(numer), numery stron tekstu.
Nowak, J. (27 grudnia 2008). Dziewięćdziesiąta rocznica. Dziennik Grodu Przemysła, 24-31.
 
Fragment pracy zbiorowej
Nazwisko autora, inicjał/-y imion (red.). Tytuł tekstu. W: Inicjał/-y imion i nazwisko redaktora, Tytuł książki (numery stron tekstu). Miejsce wydania: wydawnictwo.
Budziszewska, M., Dryll, E. (2008). Poczucie dorosłości a opowieść o własnych rodzicach. Badanie z wykorzystaniem strukturalnej analizy tekstu. [W:] B. Janusz, K. Gdowska, B. de Barbaro (red.), Narracja. Teoria i praktyka (s. 189-209). Kraków: Wydawnictwo UJ.
 
Artykuł z periodyku elektronicznego
Nazwisko autora, inicjał/-y imion (rok). Tytuł tekstu. Tytuł Czasopisma, Rocznik(numer), numery stron tekstu. Online: adres internetowy.
Hitchens, M., Drachen, A. (2009). The many faces of role-playing games. International Journal of Role-Playing, 1(1), 3-21. Online: http://marinkacopier.nl/ijrp/wp-content/uploads/2009/01/hitchens_drachen_the_many_faces_of_rpgs.pdf.
 
            W wypadku innych źródeł elektronicznych postępujemy podobnie: do opisu właściwego źródłu drukowanemu (pracy autorskiej, pracy zwartej, artykułowi z dziennika) dodajemy fragment: „Online: adres internetowy”.      Jeżeli w bibliografii znajduje się inne, nietypowe źródło (np. tekst bez autora, wydany pod szyldem określonej organizacji), pomocne mogą być materiały dostępne na stronie http://owl.english.purdue.edu/owl/resource/560/01/. W razie jakichkolwiek wątpliwości zapraszamy do kontaktu z redakcją pisma Homo Ludens.